Bigos... poetycki

Dziś świętujemy XVII Światowy Dzień Poezji i w związku z nim w klasie III przygotowaliśmy bigos... poetycki.

Już od jakiegoś czasu, starając się utrwalać wiadomości z liryki, analizujemy wiersze, które są zawarte w naszym podręczniku. Część z nich została już dokładnie omówiona, inne tylko głośno przeczytane. 

Ostatnio wybraliśmy 10 utworów z różnych epok, różnych autorów, prezentujących zupełnie różne odmiany liryki, wspomnę tylko o Szekspirze, polskich romantykach (Mickiewiczu, Norwidzie) i poetach XX w. (Gałczyńskim, Grochowiaku czy Miłoszu). Zadaniem uczniów było dokładne przeczytanie co najmniej trzech wierszy, a następnie podjęcie próby samodzielnej ich interpretacji, wyróżnienie w nich słów-kluczy, określenie roli zastosowanych środków artystycznego wyrazu.

A wszystko po to, by w kolejnym etapie pracy na podstawie wybranych wierszy stworzyć własny utwór, wybierając z poszczególnych dzieł czy to poszczególne wersy, czy też całe zwrotki.

I tak powstały całkiem nowe wiersze

o pięknie świata, jaki nas otacza - 

O, już wieczór się zaczyna!

Patrzę w niebo, gwiazd szukam, przewodniczek łodzi...

Księżyc wyciąga ręce

Niżej gwiazdy i liście, takie duże i małe...

Choćby się oczy zamknęło, marzyło

Na świecie będzie tylko to, co było...

A woda, jak dawniej czysta

Stoi wielka i przejrzysta...

o miłości, która jest sensem życia - 

I nie wiem, jak to się stało, w którym okamgnieniu,

żeś dotknęła mi wargą spoconego czoła... i wszedłem w sioło...

Gdzieś w cichym kątku umierał młoda

wstydliwość sielska w zapachu tymianku...

Jakże miło się wtulić... i nic nie mówić...

i trwać... i nie uciekać...

Noc szumi. Grucha kochany z kochaną...

Cnota twa grzech mój ze wzgardą odpycha,

Sama grzechowi oddając się z cicha...

o śmierci i przemijaniu, które są elementem bytu każdego człowieka - 

W śmierć jak sen odejść pragnę, znużony tym wszystkim...

Już mrok zapada, nigdzie drogi, ni kurhanu...

Patrzę w niebo.

Zadrżałem. Druga w nocy.

Księżyc wyciąga ręce.

Znużony odejść pragnę.

Jeśli umrę, sam na sam z światem cię zostawię.

Takie ćwiczenia to prawdziwe wyzwolenie wyobraźni. Zmuszają do bycia kreatywnym, do otwartości, do tworzenia... nawet tych uczniów, którzy nigdy nie czuli się na siłach, by napisać wiersz. I jeszcze jedno - każdy nowy wiersz jest piękny, jest udany, bo ma w sobie swoistą niepowtarzalność.

A skoro Dzień Poezji zbiega się z pierwszym dniem wiosny, to jeszcze krokusy z ogrodu Pani Kowalskiej :)

P.S.

Czy potraficie podać tytuły oryginalnych utworów, które zostały wykorzystane w wierszach uczniów?